
Sinds het begin van dit jaar volg ik nauwlettend alle berichtgeving uit Tunesië en de reacties daarop uit de verschillende landen eromheen en de landen die zich er ongewenst mee bemoeien. Na de Jasmijnrevolutie (voor een beschrijving hiervan vanuit het oogpunt van (online) deelnemers van deze revolutie zelf lees dit artikel van MidEast Youth eens) leefde ik ook mee met de andere landen waar er na jarenlange onderdrukking steeds meer hoop ontstond. Eerst na het verjagen van dictator Ben Ali, zijn corrupte familie en schoonfamilie en ook nu de nieuwe interim-regering is gevormd, waar het gros van Ben Ali zijn voormalige medeplichtigen uit is gezet, en nieuwe verkiezingen lonken. Ik keek mee hoe duizenden en duizenden mensen in Egypte de straat opgingen en hetzelfde eisten als het Tunesische volk van hun overheerser en ook ik kreeg hoop. Hoop op een momentum dat misschien voortgezet zou kunnen worden, hoop op het één voor één omvallen van alle gitzwarte dominostenen, hoop op lucht voor de volken die al decennia snakken naar adem.
Maar toen begon ik dit filmpje te kijken...
![]() |
Khaled Said |
Na het vrijdagmiddaggebed zullen de vreedzame protesten weer beginnen tegen onderdrukking en voor vrijheid. Het politieapparaat heeft haar voorbereidingen gemaakt om de dagelijkse hel weer te laten losbarsten. Het niet yom alghadab, het is de dag van de wanhoop. Vandaag zal er blijken bij wie de wanhoop groter is: het volk, of de regering...
Reacties
Een reactie posten